De gemiddelde perceeloppervlakte van Nederlandse tussenwoningen is de afgelopen decennia met 29,7% gedaald. Dit terwijl de woonoppervlakte sinds de jaren ‘50 juist met 21,1% is gestegen. Huizen worden dus steeds groter, terwijl tuinen kleiner worden. Van alle provincies wonen Zuid-Hollanders het krapst op percelen.

Dit blijkt uit onderzoek van Regiocontainer.nl, dat kenmerken van 56.500 te koop en te huur staande woningen van grote vastgoedplatformen voor consumenten analyseerde.

Sinds 1950 is de gemiddelde oppervlakte constant aan het dalen. In de jaren ‘50 was de gemiddelde oppervlakte 187,3m². Anno 2019 is het perceel van een tussenwoning gemiddeld nog maar 131,7m² groot.

Per decennium daalt de perceeloppervlakte van tussenwoningen met 5,6%. De sterkste daling (11,3%) vond plaats tussen de jaren ‘50 en ‘60. Ook het huidige decennium daalde de oppervlakte van een gemiddeld perceel van een tussenwoning flink ten opzichte van de voorgaande tien jaar: 7,4%.

De gemiddelde woonoppervlakte van een tussenwoning is sinds 1950 juist met 21,1% gestegen. Tussen de jaren ‘60 en ‘70 was de stijging het grootst (11,3%). Tussenwoningen die gebouwd zijn sinds 2010 zijn juist weer 7% kleiner dan woningen met een bouwjaar tussen 2000 en 2009.

Om een indicatie te geven van de hoeveelheid perceeloppervlakte die wordt gebruikt voor woonruimte, is het woon/perceel-ratio berekend. De woon/perceel-ratio is sinds de jaren ‘50 flink gestegen, van 53,1% naar liefst 91,4%. De woon/perceel-ratio steeg met gemiddeld 10% per decennium. Doordat de woonoppervlakte is gestegen, is er weinig ruimte op het perceel voor een tuin. Tuinen zijn hierdoor relatief gezien steeds kleiner geworden.

Zuid-Hollandse woningen hebben gemiddeld een woonoppervlakte van 125m². Van het perceel wordt zo’n 87% gebruikt voor woonruimte, want die oppervlakte bedraagt gemiddeld 143m². Op Zuid-Hollandse percelen wordt meer ruimte gebruikt voor een woning dan in andere provincies. En is er relatief weinig buitenruimte.